ادیان کشور ژاپن

ادیان کشور ژاپن – شینتو، یا «راه ارواح یا خدایان»، در دوره ماقبل تاریخ ژاپن قبل از قرن ششم پس از میلاد شکل گرفت. واحد طایفه خدایان شینتو یا کامیبه عنوان نفوذ در جهان طبیعی دیده می شد. درختان، کوه‌ها، رودخانه‌ها و صخره‌ها با شکل منحصربه‌فرد یا ترسناک، همه را می‌توان کامی در نظر گرفت، اما انسان‌ها را نیز می‌توان به عنوان کامی در نظر گرفت.

یک اسطوره اولیه که توسط قبیله پیشرو در قرن ششم و هفتم ایجاد شد، قبیله یاماتو، که بعدها به عنوان خانواده امپراتوری شناخته شد، معتقد است که رهبر این قبیله، امپراتور، از نوادگان محافظ آنها کامی، الهه خورشید آماتراسو بوده است.

اما به عنوان مثال، رزمندگان و شاعران بزرگ به دلیل توانایی های خاص خود به عنوان کامی شناخته شده اند.از آنجایی که شینتو اولیه بنیانگذار یا تولید متون مقدس نداشت، این دین از طریق تشریفات جمعی بود که منتقل شد.هدف این آیین ها حفظ یا بازگرداندن هماهنگی بین طبیعت، انسان و کامی بود که به نظر می رسد ژاپنی های اولیه آن را به عنوان هنجار در نظر میگرفتند.

هنگامی که ژاپنی ها در قرن سوم قبل از میلاد شروع به پذیرش کشاورزی کردند، آیین های شینتو با سال کشاورزی گره خوردند.جشنواره های عمومی در زمان کاشت یا برداشت محصول یا در زمان های مهم تاریخ یک جامعه برگزار می شد.

مراسم اصلی شامل چهار بخش بود: تطهیر، نذری، تلاوت یا دعا، و غذای ختم. همه اعضای جامعه، حتی به صورت نمادین، در وعده غذایی پایانی شرکت کردند، و بدین ترتیب دوباره هارمونی را به رابطه انسان و کامی دادند.

اگرچه شینتو در اولین مرحله خود هیچ بنای مقدسی نداشت، اما در قرن ششم و هفتم میلادی، ژاپنی‌ها شروع به ساختن زیارتگاه‌هایی کردند که نمادهای نمادین کامی را در خود جای می‌داد و مکانی را برای برگزاری مراسم فراهم می‌کرد.

شایان ذکر است که، در حالی که رهبران دولت ژاپن از شینتو برای مشروعیت بخشیدن به جنگ ژاپن در اقیانوس آرام از سال ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۵ استفاده کردند، در طول بیشتر تاریخ خود، شینتو مذهبی مرتبط با طبیعت، کشاورزی و جوامع محلی بود.

در معابد و زیارتگاه‌های ژاپن تأثیر ادیان مختلف بر یکدیگر را می‌بینیم و همین معابد امروزه به عنوان محبوب‌ترین جاذبه های توریستی ژاپن، مرود استقبال گردشگران تور ژاپن و دیگر مسافران این کشور واقع می‌شود چرا که به جز دین، این معبدها به یک عنصر فرهنگی بسیار ارزشمند در این کشور تبدیل شده‌اند.

ادیان کشور ژاپن:بودیسم

برای اولین بار در قرن ششم وارد ژاپن شد و در سال ۵۳۸ یا ۵۵۲ از پادشاهی باکجه در کره معرفی شد . پادشاه باکجه تصویری از بودا و تعدادی سوترا برای امپراتور ژاپن فرستاد. پس از غلبه بر مخالفت‌های مختصر و در عین حال خشونت‌آمیز نیروهای محافظه‌کار، در سال ۵۸۷ توسط دربار ژاپن پذیرفته شد .

همچنین دوره ای از مهاجرت شدید از کره بود، اسب سواران از شمال شرق آسیا، و همچنین نفوذ فرهنگی از چین، که تحت سلسله سوئی متحد شده بود و تبدیل به قدرت مهم در سرزمین اصلی شد. بودیسم برای تأیید قدرت دولت و شکل دادن به موقعیت آن در فرهنگ گسترده تر آسیای شرقی عمل کرد.

اشراف ژاپنی مشغول ساخت معابد بودایی در پایتخت در نارا و سپس در پایتخت بعدی در هیان ( کیوتو فعلی ) شدند. شش فرقه بودایی که ابتدا در نارا تأسیس شدند، امروزه با هم به عنوان « بودیسم نارا » شناخته می شوند و نسبتاً کوچک هستند.

هنگامی که پایتخت به هیان نقل مکان کرد، اشکال بیشتری از بودیسم از چین وارد شد، از جمله بودیسم شینگون که هنوز هم محبوب است ، شکل باطنی بودیسم شبیه به بودیسم وجریانا تبت، و تندای ، یک شکل محافظه کار رهبانی که بیشتر با نام چینی خود، تیانتای شناخته می شود .هنگامی که حکومت شوگون در قرن دوازدهم قدرت گرفت و پایتخت اداری به کاماکورا منتقل شد ، اشکال بیشتری از بودیسم وارد شد.

محبوب ترین آنها ذن بود که به محبوب ترین نوع بودیسم در آن زمان تبدیل شد. دو مدرسه ذن تأسیس شد، رینزای و سوتو . سومی، اوباکو ، در سال ۱۶۶۱ تشکیل شد.با احیای میجی در سال ۱۸۶۸ و همراهی آن با تمرکز قدرت امپراتوری و مدرن‌سازی دولت، شینتو به عنوان دین دولتی تبدیل شد. دستور حذف نفوذ متقابل شینتو و بودیسم نیز تصویب شد و به دنبال آن جنبشی برای ریشه کن کردن کامل بودیسم از ژاپن انجام شد.

امروزه محبوب ترین مکتب در ژاپن، بودیسم سرزمین خالص است که در دوره کاماکورا وارد شد . بر نقش آمیتابا بودا تاکید می کند و قول می دهد که خواندن عبارت ” نامو آمیدا بوتسو ” در هنگام مرگ منجر به حذف شدن توسط آمیتابا به “بهشت غربی” یا ” سرزمین پاک ” و سپس به نیروانا می شود . سرزمین خالص طبقات بازرگان و کشاورز را به خود جذب کرد.

پس از مرگ هونن، رئیس مبلغ سرزمین خالص در ژاپن، مدرسه به دو شاخه تقسیم شد: جودو-شو که بر تکرار چندباره این عبارت تمرکز دارد و جودو شینشو آزادتر.که مدعی است فقط یک بار گفتن عبارت با دل پاک لازم است. امروزه، بسیاری از ژاپنی ها به نیشی هنگانجی ها ، یک فرقه محافظه کار جودو شینشو، پایبند هستند .

یکی دیگر از اشکال رایج بودیسم، بودیسم نیچیرن است که توسط راهب قرن سیزدهم، نیچیرن ، که بر اهمیت لوتوس سوترا تأکید کرد، تأسیس شد . نمایندگان اصلی بودیسم نیچیرن شامل فرقه هایی مانند نیچیرن شو و نیچیرن شوشو و سازمان های غیر روحانی مانند ریشو کوسی کای و سوکا گاکای هستند – فرقه ای که جناح سیاسی آن کومیتو ، سومین حزب سیاسی بزرگ ژاپن را تشکیل می دهد.

کنفوسیوسیسم

آیین کنفوسیوس نیز مانند بودیسم از کره و چین وارد ژاپن شد. این سنت توسط کنفوسیوس (۵۵۱-۴۷۹ ق.م) در چین پایه گذاری شد، که آموزه های او توسط شاگردانش در آنالکت ها یا گفته های کنفوسیوس به آیندگان منتقل شد . کنفوسیوس که در زمان ناآرامی های سیاسی زندگی می کرد، سعی کرد با تشویق مردم به پرورش فضیلت، جهان خود را به صلح و ثبات برگرداند.

او به ویژه بر ارزش‌های فرزند سالاری یا احترام به والدین و بزرگترها، نجابت یا رفتار مناسب، وظیفه، وفاداری، یادگیری و خیرخواهی تأکید داشت. گفته های او حاکی از آن است که او خانواده های با ثبات را اساس حکومت های با ثبات می دانست. اگرچه او علاقه چندانی به خدایان متعددی که معاصرانش به رسمیت می شناختند نداشت، دید اجتماعی خود را توسط نیروی مقدسی که او T’ien نامیده بود مشروعیت می دید.

آیین کنفوسیوس از ششم پس از میلاد برای ژاپنی ها شناخته شد. با این حال، تا دوره ادو یا توکوگاوا (۱۶۰۰-۱۸۶۸) بود که به ایدئولوژی پیشرو دولت و آموزش فراگیر در جامعه ژاپن تبدیل شد. در آن زمان، ژاپنی ها از دوره دیگری از هرج و مرج سیاسی بیرون آمده بودند، و خانواده جنگجوی جدیدی که قدرت را به دست گرفتند، توکوگاوا، ارزش آموزه های کنفوسیوس را همراه با بودیسم و شینتو در تلاش برای برقراری صلحی پایدار دیدند.

دولت توکوگاوا در نهایت یک مدرسه کنفوسیوس به نام شوهیکو یا «مدرسه صلح پر رونق» راه‌اندازی کرد و سران حوزه‌های فئودالی که توکوگاوا تحت کنترل توکوگاوا بودند مدارس مشابهی را تاسیس کردند.

چندین معلم یک کد اخلاقی ویژه برای کلاس جنگجو ارائه کردند که به نام بوشیدو شناخته می شود، روش جنگجو، که تاکید ذن بر نظم و صرفه جویی، عشق شینتو به کشور و ارزش های کنفوسیوس فرزندسالاری، وفاداری، فداکاری به وظیفه و یادگیری را گرد هم آورد.

چنین ارزش‌ها و نگرش‌هایی در سراسر جامعه ژاپن توسط معلمان محبوبی مانند بایگان ایشیدا (۱۶۸۵-۱۷۴۴)، که ترکیبی از کنفوسیوس، بودیسم و شینتو را آموزش می‌دادند، گسترش یافت. همانطور که بسیاری از محققان ژاپن مدرن اشاره کرده اند، گسترش چنین ارزش هایی به ژاپنی ها کمک کرد تا به سرعت در قرن نوزدهم و بیستم مدرن شوند.

مسیحیت و ادیان جدید

برای ورود به ژاپن و آشنایی با فرهنگ و آیین آنها به پاسپورت و ویزا ژاپن نیاز دارید.دو مولفه قابل توجه دیگر از سنت دینی ژاپن، مسیحیت و ادیان جدید است. مسیحیت برای اولین بار در قرن شانزدهم وارد ژاپن شد، زمانی که کاتولیک در سال ۱۵۴۹ معرفی شد. در آن زمان پیروان کمی پیدا کرد و خانواده توکوگاوا مسیحیت را در قرن هفدهم سرکوب کردند.

پس از فروپاشی کنترل توکوگاوا و باز شدن ژاپن به روی جهان در دوره میجی (۱۸۶۸-۱۹۱۴)، مسیحیت دوباره توسط مبلغان پروتستان معرفی شد. مبلغان و معلمان مسیحی مدارس و بیمارستان ها را ساختند و مجرای مهمی برای شناخت غرب بودند.آنها همچنین به نیازهای زنان و کارگران توجه ویژه ای داشتند.

با این حال، در این دوره نیز، پیروان مسیحی هرگز بیش از یک درصد از جمعیت ژاپن را تشکیل نمی دادند.به اصطلاح ادیان جدید ژاپن هزاران نفر در قرن نوزدهم و بیستم پدید آمدند. بیشتر این مذاهب فقط چند صد یا هزار پیرو دارند، اما برخی مانند سوکا گاکای (“انجمن خلق ارزش”)، یک گروه مبتنی بر بودایی، ادعای چندین میلیون نفر را دارند. این گروه ها تمایل دارند تعدادی ویژگی مشترک داشته باشند.

آنها معمولا یک رهبر کاریزماتیک دارند که بر سختی ها غلبه کرده است.آنها تمایل دارند مزایای عینی مانند سلامتی، ثروت و حل مشکلات خانوادگی را وعده دهند. اگرچه ممکن است ارتباط اولیه با شینتو یا بودیسم داشته باشند، اما اغلب عناصری از چندین دین را با هم ترکیب می کنند.

آنها تمایل دارند از نهادهای مذهبی قدیمی تر انتقاد کنند و معمولاً پیروان خود را با شدت بیشتری در اعمال مذهبی مشارکت می دهند. برخی ناظران ادیان جدید تخمین زده اند که یک چهارم جمعیت ژاپن ممکن است در ادیان جدید دخالت داشته باشند.

با این حال، از این واقعیت نباید استنباط کرد که امروزه ژاپنی ها خود را «مذهبی» می دانند. برعکس، بیشتر ژاپنی‌ها خود را سکولار می‌دانند و تنها در زمان‌های عروسی، مراسم تشییع جنازه یا تعطیلات مهم مانند روز سال نو با موسسات مذهبی تماس دارند. با این حال، بسیاری از ارزش هایی که ادیان سنتی به آنها مشروعیت بخشیده اند، بخشی از بافت زندگی روزمره شده اند.

داشتن تماس گاه به گاه با موسسات مذهبی در زمان عروسی، تشییع جنازه یا تعطیلات مهم مانند روز سال نو. با این حال، بسیاری از ارزش هایی که ادیان سنتی به آنها مشروعیت بخشیده اند، بخشی از بافت زندگی روزمره شده اند.